Имомлар, сўзимни олмангиз малол, Умматга жиҳод фарз бўлмадимикан? Нега яширасиз ҳақни бемалол, Куфр паймонаси тўлмадимикан? Уялмай айтасиз: “Қилинглар сабр, Иззатингиз поймол айласалар ҳам. Тавозеълик бўлинг – бу буюк ажр, Устингизга тоғутни сайласалар ҳам”. Дерсиз: “Сабр қилинг, малъунлар ҳатто Каломуллоҳ узра бавл қилса ҳам, Бироз чидаб беринг, қўзғалманг асло, Пайғамбар устидан қотиб кулса ҳам”. Дейсиз: “Гар уришса, ўнг юзинггизга, Чапин тутиб беринг – бу ҳам бир сабр. Тажовуз қилса ҳам ўз қизингизга, Гар чидаб турсангиз, бўлади ажр”. Эй имомлар, сиздан олиб мен ибрат, Мен ҳам қилмоқчиман сабрга даъват. Гар қўполлик қилсам, кечиринг фақат. Сўзимни яхшилаб тингла, эй Уммат. Сабр қил, умматга зулмат келса ҳам, Ёрдам сўраб мазлум бағрин тилса ҳам, Малъунлар росулинг мазах қилса ҳам, Дунёни сув босса, ўрдакка не ғам. Сабр қил, бу дунё тўлса фасодга, Судхўрлик, зино-ю ширк ва ҳасадга. Роббинг-ла савдоинг кетса касодга, Уйқудан уйғонма, чиқма ғазотга. Сабр қил, қон ютса ул муштипарлар, Синглинг тутиб, сафо сурса раҳбарлар, Маддоҳ олимларга тўлса минбарлар, Уйқунг қазо қилма шом ва саҳарлар. Сабр қил, қизларинг ҳижобсиз юрса, Мактабда номаҳрам бирла ўлтирса, Эркак дўсти ила учрашиб турса, Ғайратинг жўшмасин куфр қутурса. Сабр қил, бутунлай кетса иззатинг, Рози бўл, тақдирдур – шудир қисматинг, Намоз-рўза бўлсин бор ружулатинг, Ғайратсиз даъюслар бўлсин улфатинг. Сабр қил, имомлар берсинлар рухсат. Тоғут роббисидан йўқмиш ижозат. Аллоҳ, Росул бироз қилмишдир ғалат, Жиҳодга ҳозирча келмамиш рухсат. Сабр қил, Малак мавт келганида ҳам, Жонинг забонийга берганида ҳам, Тоғут маддоҳларин робб қилдинг ҳар дам, Борар жойинг энди мумкин Жаҳаннам, Дунёни сув босса, ўрдакка не ғам?!...
