Бир куни Абдулазиз ака (Аллоҳ шаҳодатини қабул қилсин!) Толибон биродарлар оғир қуролларда амалиёт тартиб қилишаётганини ва унга мутахассислар лозим эканлигини айтиб қолдилар.
— Қайси қуролларда отиш керак экан – сўрадим мен.
— Битта 82мм калибрли ҳавон, битта БМ1 (БомбаМетатель) ва яна битта 82мм калибрли елкага қўйиб отиладиган тўпда отиш керак экан.
— Амалиёт қаерда ва неча кун вақтни оларкан, – деб, шу яқин кунларда муҳим ишим бўлганлиги учун вақти билан қизиқдим.
— Хостда, Гурбаз кемпига… Тақрибан 70 тача америкалик кўппак бор экан. Бугун борсак, эртага кечқурун отсак, эртадан кейин қайтамиз дейишяпти. Мени чамам бўйича тўрт кундан кўп вақтни олмаса керак.
— Сиз нима отмоқчисиз?
— Мен ва Ислом (Аллоҳ шаҳодатини қабул қилсин!) ҳавонга бормоқчимиз, тўпни уйғур биродарлар олишди. БМ отадиган чиқмаяпти. Сиз БМ отгансиз-а?
— Ҳа бир неча марта отганман, лекин ҳозир асбобларимни яқинда Афғонистонга кетган бир биродарга бериб юборганман. Компас, сув тарози ва GPS бўлса отавераман. Сўранг-чи, толибон биродарларнинг ўзларида топилармикан?
— Сув тарози ўзимизда битта ортиқча бор. GPS билан компас толибларда бор экан.
— Хўп қачон кетамиз?
— Бир соатдан кейин толиблар машинаси келади…
— Мен унда Равшан акамдан рухсат олиб уйдан махсус кийимларимни кийиб келаман.
— Равшан аканинг хабарлари бор…
— Бўпти бўлмаса – дея мотоциклни ўт олдирдим.
Тақрибан бир ярим соатдан сўнг толибларнинг дала машинасида йўлга чиқдик.
Чегарадан ўтиб, машинани алмаштирдик ва тоғлар оралаб юриб, кечга яқин бир қишлоққа етиб оғир силоҳларни қабул қилиб олдик. Мен ўзимга керакли нарсалар, БМ1 дастгоҳи, унинг ҳар бири тақрибан 20 кг чиқувчи бешта ракетаси, сув тарози, GPS ва компасни қабул қилиб олдим. Компас бахтга қарши кача экан (кача — маҳаллий тилда қўлда ясалган, оригинал эмас дегани). Айлантириб кўрсам, мили унча-мунчага қимирламас экан. “Эй Аллоҳим Ўзинг осон қилгин!” деб қўйдим ичимда. Эътироз билдиришнинг ўрни эмас эди.
— Ҳозир юкларни туяларга ортиб, кечаси билан юриб кейинги қишлоққа етиб олишимиз керак. Амалиёт Гурбаз кемпига бўлади, 70 тача амрикоий бор, лекин жойи жуда кичик. Тақрибан 150х100. Ёнида муртадларнинг улус волий маркази ҳам бор. Лекин эҳтиёт бўлиш керак. Кемпга тақрибан 200 метр узоқликда халқнинг уйлари бор, — деб харитани ёйиб кўрсата бошлади толиблар қўмондони.
— Қаерлардан отамиз? – харитадан кўз узмай сўрадим.
— Мана бу ердан, тақрибан 400 метр узоқликда бузилган уйлар бор. Унинг ичидан тўп отилади. Мана бу ерларда дарахтли тоғлар бор, бу ердан ҳавон отса бўлади, тақрибан 4 км чиқади, аввал ҳам бу ердан отилган. Чекинишга ва маскировкага жуда қулай жой. БМ эса мана бу тепаликдан отилади, энг узоғи шу. Тақрибан олти километрдан узоқроқ. Шунинг учун эҳтиёт бўлиш керак. Ора узоқ, шунинг учун турган гап-ки, теккизиш қийин…
— Бунинг устига компас бузуқ экан, Аллоҳул-мустаъан!
— Бошқа илож йўқ биродар, ҳаракат қилдик. Топганимиз шу бўлди. Амалиётлар кўп бўлгани учун асбоблар етишмаяпти.
— Албатта! Аллоҳга таваккул қилишдан бошқа чорамиз йўқ…
Ракетани ҳадафга тўғрилаш учун компаснинг аҳамияти жуда катта бўлгани учун, Аллоҳнинг хос ёрдамисиз ҳадафга аниқ теккизишликдан деярли умид йўқ эди. Шунинг учун “Эй Аллоҳим нима бўлганда ҳам халққа зарар етмаса бўлдийди…” – деган ўй хаёлимдан ўтди.
Юкларни учта туяга ортиб йўлга чиқдик. Юклар оғир бўлгани учун туялар оғир-оғир қадам босарди. Тақрибан 3 соатлар юрганимиздан сўнг туялар юра олмай қолди ва бирин кетин чўкиб олиб турмай қўйишди. Юкларни ўзимиз кўтаришимизга тўғри келди. Ҳар бир кишига ўз юкларидан ташқари яна 20-25 кг юк кўтаришга тўғри келди. Тонгга яқин айтилган қишлоққа етиб келдик.
Бомдоддан сўнг бироз дам олгач, яна машвара қилдик. Машварадан сўнг мактабда яхши ўқиган иккита афғон ансор йигитга GPS ни тушунтирдим ва дақиқроқ бўлишлиги учун иккаласига биттадан GPS тутқазиб кемпнинг нуқтасини олиш учун ичкарига жўнатдим.
Кечга яқин ансор йигитлар GPS нуқтасини олиб келишгач, шом намозидан сўнг юкларни кўтариб яна йўлга чиқдик. Тақрибан 3 соатлар юриб уч гуруҳга бўлиндик. БМ гуруҳида менга 5та толиб мужоҳидни қўшиб беришди. Яна 1 соатча юриб БМ ракеталари отадиган жойга етиб келдик.
Тун қоронғулигида бир амаллаб муносиб жойни танлагач, БМ1 дастгоҳини отишга тайёрлай бошладим. GPSга қарасам ҳадаф узоқлиги 6300 метрни, даража эса шимолга нисбатан 132 градусни кўрсатди. Дастгоҳни ўрнатиб, уни GPS маълумотлари асосида ҳадафга горизонтал тўғрилашга келганда катта қийинчилик туғилди. Биринчидан тун жуда қоронғу бўлиб ҳатто ой ҳам йўқ эди. Иккинчидан фонар заиф бўлиб, уни компасга қаратсам дастгоҳ жўр-жаваги кўринмас, дастгоҳга қаратсам компас кўринмас эди. Бунинг устига компас мили унча-мунчага қимирламас, бир даражада кўпинча қотиб қолаверар эди. Бунинг ҳам устига толибон биродарлар жойимиз аниқ бўлиб қолади деб фонарни ўчиришга ундашар эдилар. Чунки ҳар замонда бир жосус тайёра овози эшитилиб қолар эди.
Хуллас тақрибан бир соатлар деганда бир амаллаб дастгоҳни ҳадаф томонга тўғрилаган бўлдим. Соатга қарасам тунги соат 1дан 15 дақиқа ўтган. Амалиёт соат 3-00 да бошланиши келишилган. Демак амалиётгача яна бир ярим соатдан кўпроқ вақт бор.
“Эй Аллоҳим, мен қўлимдан келганча тадбирини қилдим, қолганини Ўзинг тўлдиргин! Ўзингга таваккул қилдим, умидим ёлғиз Ўзингдан эй Роббим!” – дея дуо қилишга тутиндим. Бошқа биродарлар у ер бу ерда ўсган кичик бута дарахтлар остида дам олишар, мен эса, дастгоҳнинг ёнида қиблага юзланган ҳолда Аллоҳга илтижо қилардим. Ўша вақтдаги ҳолатимни қалам билан тасвирлаш қийин. Кўзимдан дув-дув ёш тўкилар, Аллоҳнинг ёрдамидан бошқа ҳеч қандай умидим қолмаганди.
“Эй Аллоҳим, отган ўқларимдан яқиндаги халқ уйларига зарар етмаса бўлди, шунисига мингдан минг розиман. Эй Аллоҳим Ўзинг Қодир Зотсан! Ўзинг малъун душманлардан қасос олиб бер! Эй Аллоҳим, Ўзинг ундан рози бўладиган, биз ҳам ундан рози бўлиб, кўнгилларимиз таскин топадиган ва мўъминларни хурсанд қиладиган амалиёт қилгин! Эй Аллоҳим эзилган мазлум кўнгилларга сурур бахш этгин! Эй Аллоҳим кофир малъунларни бизларнинг қўлларимиз билан хору-залил қилгин! …! …! …”
Аллоҳга илтижо қилиб вақт ўтганини билмай қолдим. Бир вақт мухобарадан Толибон қўмондони томонидан амалиётни бошлаш буйруғи келди. Биринчи бўлиб мен бошлашим керак эди. “Бисмиллаҳи, вама ромайта из ромайта, ва лакинналлоҳа рома” – дея биринчи ракетани отдим. Бироздан сўнг ракетанинг бориб тушиб портлаган овози ва ҳавон снарядининг портлаган овози эшитилди. Мухобарадан “Аллоҳу акбар, БМ кемп деворининг тагига тушди, озгина ошириш керак” – деган овоз келди. Дастгоҳ милини бироз кўтариб иккинчи ракетани отдим ва ҳадаф тарафга қарадим. Ҳадаф тарафда қаттиқ портлаш юз берди ва узоқдан маёқ сингари ёниб турган қароргоҳнинг чироқлари ўчиб қолди. Тўп отиладиган жойда бизга хабар бериб турган тарассудчи биродаримизнинг мухобарадан янада қаттиқроқ такбир овозлари эшитилди. “Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар, кемпнинг девори бузилиб кетди, ичи кўриниб қолди, тўп отишга жуда қулай бўлиб қолди” – деган сўзлари эшитилди. “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳ, аллоҳуммағфирлий”ни такрорлай-такрорлай қолган 3 та ракетани ҳам душман томонга йўлладим. Кўзларимдаги ёшни артишга ҳам фурсат бўлмади. Мухобарадан қолган учала ўқ ҳам бехато қароргоҳ ичига тушганининг хабарини беришди. Аллоҳга чексиз ҳамду санолар айтиб, саждага йиқилдим.
Орқага қайтиш буйруғи келганда бомдод намозига бир соатча вақт қолган эди.
Бомдод намози вақтида қолган мужоҳидлар билан учрашдик ва бомдодни ўқиб яна йўлга чиқдик. Юкларимиз анча енгиллашган, бунинг устига Аллоҳнинг нусратидан ҳамма хурсанд, елдек учар эдик. Кейин маълум бўлдики, ҳавоннинг 8 та снарядидан 5таси қароргоҳ ичига тушибди, тўпчилар ҳам тўп ўқларининг деярли хато кетмаганини айтишди. Амалиёт қўмондони ўзида йўқ хурсанд эди. Аллоҳга ҳамду санолар айтиб: “Бу кемп ҳали бирон марта бунчалик қаттиқ зарба емаган эди” – деган гапни такрорлашдан чарчамасди.
Бомдоддан сўнг бир соат ҳам юрмасимиздан осмонда бир неча ҳарбий вертолётлар пайдо бўлди. Биз эса ўзимизни дарахтлар панасига олиб, қоидага биноан қимирламай ўтиришга ҳаракат қилдик. Вертолетлар куни бўйи тепамизда айланди. Биз эса шу баҳона дарахтлар соясида дам олиб, мириқиб ухлаб олдик. Асрга яқин “калхат”лар узоқлашди. Пешин ва асрни жаъмлаб ўқиб, йўлга чиқдик. Тақрибан олти соат юриб машина турган қишлоққа етиб келдик ва шу ерда тунаб қолдик. Эрталаб машинада йўлга чиқдик. Машинада келаркан биродарлардан бири радио қулоғини буради.
Дикторнинг форс тилидаги ингичка овози эшитилди: “Кеча тун ярмида Хост шаҳридаги Гурбаз АҚШ ҳарбий қароргоҳига террористлар томонидан қақшатқич артиллерия ҳужуми амалга оширилди. Ҳужум натижасида 6 нафар америка аскари қаҳрамонларча ҳалок бўлди. Шунингдек қароргоҳдан 600 метр нарида жойлашган бир маҳаллий аҳоли уйига снаряд тушиши оқибатида…“ Хабар шу жойга етганда радиони ушлаб турган биродар бирдан радиони ўчирди ва овозини ингичка қилиб дикторнинг гапини давом эттирди: “снаряд тушиши натижасида ҳар доимгидек битта ҳомиладор аёл ва икки норасида гўдак қурбон бўлди.” — деди ва овозини тўғрилаб “каззоблар” — деб қўшиб қўйди. Ҳамма кулиб юборди. Кимдир: “Олтита ўлган эмиш, булар ҳар доим орқасидаги нолини еб қўйиб гапиришади” – деди. Яна кулги кўтарилди. Машина тоғ йўлларида чайқалиб борар экан толиблар қўмондонининг чўнтак телефони жиринглади:
— Ассаламу алайкум!
— Ва алайкум ассалам қўмондон соҳиб!
— Қандай бўлди?
— Кемпдан 4-5та машинада ўлик ва ярадорларни ташишди…
Машинада Аллоҳу акбар ҳайқириғи жўр бўлиб янгради.
— Радиода халққа ҳам тегган деяпти, шу ростми?
— Бекор гап, кеча ўзингиз ҳам кўрдингиз-ку. Ҳатто улус волийга ҳам ўтмай ҳаммаси амрикоийларнинг жойига тушди. Бугун ҳам текширдик, халқдан ҳеч кимга зарар етмаган. Халқ хурсанд… – деган овоз эшитилди телефондан.
— Бор йўғи 6таси ўлган дейишяпти, бу-чи? – дея бизга қитмирона кўз қисди қўмондон соҳиб.
— 6 та ўлди деётган бўлса ҳалиям анча инсоф қилибди, ҳар доим бир аскар енгил жароҳатланди дейишади-ю, ўнлаб машиналар ўлик ташишади. – кулги аралаш овоз келди телефондан.
Яна кулги кўтарилди.
Машина тоғнинг тошли ва нотекис сўқмоқ йўлларидан чайқала-чайқала елиб борар, мужоҳидлар “Наср” сурасининг маъноларига биноан тилларида “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳ, аллоҳуммағфирлана”ни такрорлай-такрорлай, мудроқ ва чарчоқ босган кўзларини олдиндаги тоғ йўлларига қадаган ҳолда келишарди…
