Унга укасининг шаҳид бўлгани ҳақида хабар келди. Эшитди-ю ишонолмади, қани эди бу хабар ёлғон бўлсайди деди…
У буни кутган эди, аммо кўтара олмади. Унга укасининг шаҳодати жуда оғир ботди. Унсиз йиғлади. Кўзини юмса кўз олдида укасининг кулиб турган сиймоси кўринаверди…
Аслида Салоҳиддин унинг туғишган укаси эмас эди. Салоҳиддин билан рибот майдонларида танишди. Бирга ишлади. Салоҳиддин унинг жиҳодий тарғибот ишларида ҳамкасби ва шогирди эди. Лекин улар ўртасидаги ака-укачилик туғишганлар ҳам ҳавас қилгудек эди…
Укаси шаҳид бўлди-ю, унга қаттиқ боғланиб қолганини ҳис этди. Гўёки унинг бир қўли узилиб тушгандек эди. Ҳар куни ишхонасига келади, аммо анча вақтгача қўли ишга бормайди. Унга ишхонанинг ҳар бир бурчаги Салоҳиддинни эслатади. Чунки бу ер Салоҳиддиннинг ҳам яшаш, ҳам иш жойи эди…
Салоҳиддин бу йил Афғонистонга биринчилар қаторида кетаётганидан жуда хурсанд эди. Икки ойдан сўнг унинг тўйи тахминий белгиланган эди. Аммо у ўзи сабрсиз кутаётган тўйини ҳам кутмади. Акаси унга кетаётганида: “Икки ойдан сўнг қўмондонларингдан ижозат оламан, қайтиб келгин, тўйингни ўтказамиз-у, кейин мен ўрнингга кетаман” – деди.
Аммо у кулиб туриб: “Ака мен бу сафар шаҳид бўлгани кетяпман” – деди.
Акаси эса: “Бекор айтибсан, борасану-қайтасан, шаҳид бўлишга ижозат йўқ!” – деб ҳазиллашди. Кейин ичида: “Шаҳодат бу Аллоҳнинг қўлидаги нарса, шаҳид қиламан деса мендан ижозат сўраб ўтирадими. Астағфируллоҳ!” – деб ўйлади. Яна: “Шаҳид бўламан деган билан Аллоҳ хоҳламаса шаҳид бўлиб қолавермайди-ку!” – деб ўйлаб ўзига таскин берди. Лекин укасининг “шаҳид бўлгани кетяпман” деган гапи худди жуда яқин ҳақиқатдек унга ҳеч тинчлик бермади.
Ҳақиқатда укасининг шаҳодати ҳақидаги хабарни хавотир ва ҳадиксираш билан ҳар куни кутди. Инсон табиати шунақа, ўзи ёқтирган нарсани ҳам, ёқтирмаган нарсани ҳам кутиб яшайди.
Ниҳоят укаси кетгандан сўнг бир ярим ой ўтгач унинг шаҳодати ҳақидаги хабарни эшитиб қотиб қолди. Бир кун аввал “яна 15 кун ўтса эсон-омон қайтиб келади ва тўйини ўтказамиз” деб ўйлаган эди. Аммо унинг истагани бўлмади. Аллоҳнинг истагани ва сўнгра укасининг самимий дуолари устун келди. Начора энг буюк бахт аслида шу-ку! Бу дунёда оддий мусулмон учун Шаҳидликдан ҳам каттароқ имконият борми?! Фақат бу биз ёқтирмайдиган вақтинчалик айрилиқ холос! Начора…
У шу нарсаларни ўйлар экан, чўнтагидан ҳар куни очиб ўқийвериб увадаси чиқиб кетган бир қоғозни олиб ўқий бошлади. Бу укасининг шаҳид бўлмасдан олдин ёзган хати эди. Хатда унга умид бағишловчи қуйидаги сатрлар ёзилган эди:
“Ассалому алайкум! Ака яхшимисиз?… Ака, Убайдуллоҳ тушида сизнинг ишораи саббобани кўтарган ҳолингизда шаҳид бўлганингизни кўрибди. Ака, қандай хато-камчилик биздан ўтган бўлса, рози бўлинг! Ассаламу алайкум!”…
Вазиристон, 26 июн, 2011
