Амакимнинг ўртоғи ҳикоя қилади:
“Бир йил аввал таксида Nokia 6300 русумли уяли телефонимни тушириб, йўқотиб қўйдим. Дарров қўнғироқ қилдим. Бир ёшроқ бола олди.
— Болам, шу телефон меники эди, қайтаргин.
— Йўқ, қайтармайман, мен уни топиб олдим.
Бола телефонни қўйди. Сўнг яна қўнғироқ қилдим. Олди.
— Болам, майли, телефон сенга қолсин-у, лекин сим картамни қайтаргин.
— Майли. Унда сиз марказдаги почта олдидаги телефон будкасига боринг.
Унинг юқори қисмига сим картангингни қистириб кетаман.
Бордим. Айтганидек ўша телефон будкасининг юқори қисмига қистирибди. Янги телефонга энди сим картани солган эдимки, қўнғироқ бўлди.
—Ака, сим картангизни олдингизми?
— Олдим.
— Майли, телефон учун раҳмат, ака.
— Болам, майли, телефон сенга бўлсин-у, лекин мабодо бирон кун келиб, уни қайтаргинг келиб қолса, шу рақамни сақлаб қўйгин.
Орадан бир йил ўтди. У телефонни ёдимдан хам чиқариб юборгандим.
Бир куни нотаниш рақамдан қўнғироқ бўлди:
— Мен ўша — сизнинг телефонингизни ўғирлаган боламан.
— Ҳа, яхшимисан, болам.
— Ака, мен телефонингизни қайтармоқчиман. Мендан рози бўлинг. Ўшанда залолатда юрган бола эдим. Худога шукр, ёмон йўлдан қайтдим. Марказдаги фалон дўконга келсангиз, сизга телефонингизни беришади.
Айтган манзилига бордим. Бир йигит унга кимлигини ошкор қилмаслик шарти билан ушбу омонатни ташлаб кетганини айтиб, телефонимни қўлимга тутқазди…”
Давронбек ТОЖИАЛИЕВ
