Бу ажойиб биродаримизнинг исми Суҳайл. Ўта хушчақчақ, кўнгли очиқ, ҳамма билан бирдек чиқишиб кетаверадиган биродар. Ўзи анча ёш бўлишига қарамай ўта синчков ва закий биродар. Зеҳни жуда ўткир бўлишига қарамай бироз дангасалик табиати борлигини ўзи ҳам тан оларди. Буни ўзи тан ола туриб, Роббисидан кўп нарсани умид қиларди. У Роббисини ўта сахийлик сифатлари билан кўп эсларди.
“Эй Аллоҳим, бизларни машаққатларга қўймасдан, оғир имтиҳонларга рўбарў қилмасдан жиҳод қилишимизни насиб қил ва жаннатга кириш йўлини Ўзинг бизга осон қилгин! Албатта Сен бунга Қодир ва Карийм Зотсан, эй Роббим!” Бу унинг доимий ва севимли дуоларидан бири эди.
Шаҳид бўлишидан бир неча кун олдин қилган дуоси ҳали ҳам қулоқларим остида:
“Эй Аллоҳим Ўзинг ҳамма нарсага Қодир Зотсан. Бизларни Ўзингни йўлингда қийналмай, сафомизни суриб, атрофимизда қушлар сайраб, капалаклар учиб турганда шаҳид қилгин! Қандай шаҳид бўлганимизни билмай ҳам қолайлик!”
Ўша куни унинг бу самимий дуосини эшитиб кулиб қўйган эдим. Яна бир неча кундан сўнг бу ажойиб биродаримиздан ҳам то қиёматга қадар ажралишимиз эса хаёлимга ҳам келмаган эди.
Ҳа, унинг бу самимий ва Роббисига яхши гумон билан қилинган дуоси мустажоб бўлди. Ўша дуодан сўнг бир неча кун ўтгач мени мухобарадан(рация) чақиришди:
— Форис, Форис, Форис! – бу Ҳузайфа исмли биродаримизнинг овози эди. Унинг овозида ўта шошилинчлик маъноси мужассам эди.
Қилиб турган ишимни ташлаб, шошилиб мухобарани қўлимга олдим:
— Аллё эшитаман!
— Ассаламу алайкум!
— Ва алайкум ассалам ва роҳматуллоҳ! Нима гап тинчликми?
— Навбатдаги хушхабар бор…
— Хўп…
— Суҳайл ва Муҳсин уйланишди.
— Иннаа лиллаҳи ва инна илайҳи рожиъун…
— Машинадан тушиб, йўл четида гаплашиб туришганда жосус тайёрадан уришибди. Улар билан бирга яна шайх Абу Лайснинг учта шогирди ҳам шаҳид бўлишибди.
Бу хабарни эшитган, ёнимда турган биродарлар ҳам “Иннаа лиллаҳи ва инна илайҳи рожиъун” деб юборишди. Навбатдаги айрилиқ хабарини эшитиб, биродарларга қараб қотиб қолдим. Бирдан Суҳайлнинг бир неча кун олдин қилган дуоси эсимга тушди. Биродарларга бу дуони айтиб бердим.
— Аллоҳ унинг дуосини қабул қилибди, — деди бир биродар. Сўнг ғамгин қиёфада қўшиб қўйди:
— Улар билан бир неча соат олдин учрашган эдик. Бир чиройли боғда ўтириб кабоб едик, ҳақиқатан қушлар сайраб, капалаклар учиб юрган эди…
Суҳайлдан Жаъфар ва Ҳалима исмли бири-биридан ширин икки жажжи фарзанд етим қолди. У шаҳид бўлгандан сўнг бир неча кун ўтгач, фарзандларидан хабар олиш учун унинг уйига бордим. Жаъфар ҳар доимги одатига кўра “амаки мотоциклга миндирасизми?” деб югуриб келди. “Ҳа, албатта” дея уни кўтариб олдим ва қучоқладим. Негадир шаҳидларнинг етим фарзандларини кўрсам кўзим ёшга келади. Бу гал ҳам жажжи Жаъфарнинг кулиб турган юзига тикилиб бўғзимга аччиқ нарса тиқилди. Бу нарсани ташқарига чиқармаслик учун лабимни тишладим. Аммо бир неча томчи ёш кўзимдан отилиб чиқишга муваффақ бўлди. Кўзимдан сизиб чиққан ёшни кўриб Жаъфар сергакланди. Ҳа, у отаси каби зийрак болакай эди. У менинг кўз ёшим сабабини англаган эди.
— Амаки, амаки, дадам қандай шаҳид бўлдилар, — бу мен учун кутилмаган савол бўлди. Аммо қалбимда муҳрланиб қолган хотира туфайли кўзимдаги ёшни артиб, унга қараб зўрма-зўраки жилмайдим ва дедим:
— Жаъфаржон, сени даданг қушлар сайраб турганда, капалаклар учиб юрганда шаҳид бўлди..
