Мазлумларнинг нолалари юрак-бағрим қон қилар, Шаҳид, бева болалари қасос ол деб ҳайқирар. Зиндонларда муслималар кўзда ёшмас, оқар қон, Аллоҳ учун таслималар исканжадан берар жон. Амир, бошла бизни жангга, юрак тафти босилсин! Дардлар сиғмас ушбу танга, золим дорга осилсин! Ака-ука, ёш болалар тўлгандир зиндонларга, Улар чеккан оҳ-нолалар сиғмайди осмонларга. Бошла бизни жангга, амир, қасос ерда қолмасин, Кўп ғайратсиз қолдик ахир – Аллоҳ юзга солмасин. Амир, бошла бизни жангга, юрак тафти босилсин! Дардлар сиғмас ушбу танга, золим дорга осилсин! Роббимизнинг Каломини тобтаб кулиб қотарлар, Мўминларга саломини нажосатга отарлар. Расул Акрам Муҳаммадни (с.а.в.) мазах қилар тинмайин, Аллоҳ севган ул Аҳмаднинг кимлигини билмайин. Амир, бошла бизни жангга, юрак тафти босилсин! Дардлар сиғмас ушбу танга, золим дорга осилсин! Фаластинда оҳ-у нола ер-у кўкни тутмоқда, Шаҳид, бева, етим бола қасоскорни кутмоқда. Бошла бизни жангга, амир, жўш урмоқда қонимиз, Бу қасосга кўрма ҳақир – Роббга фидо жонимиз. Амир, бошла бизни жангга, юрак тафти босилсин! Дардлар сиғмас ушбу танга, золим дорга осилсин!
Мустафо Мунодий
